Patrzacie córy?

Ani bogini, ani Jowiszowych
Córek, ani sióstr patrzamy Febowych,
Lecz przeciw Księżnie tysiąc nas wychodzi

Z tej twojej łodzi

Dlatego, byśmy nieprzebrane dary,
Które jej z niebios sam Bóg dał bez miary,
Mądrość i cnotę przy tak wdzięcznej chwili

W niej obaczyli.

A że ty w książce nieco walecznego
Dzieła wspominasz Jej Małżonka cnego,
Tedy też i my, którą o nim mamy -

Pieśń zaczynamy:

Prześwietna Księżno, o któreż gdzie kraje
Albo który świat tak skryty zostaje,
Żeby go wieczna Jeremiego chwała

Dosiąc nie miała?

On jako orzeł w Europie szeroki
Buja po dziś dzień prawie pod obłoki,
A lubo umarł, przecię obie zorze

Swym skrzydłem porze.

Onemu okręt z drzewa idejskiego
Berecyntyja, matka najwyższego
Jowisza, skoro zbudowała,

Sama oddała.

Pływa tym czasem.

Pływa i pływać nigdy nie przestanie
Na świętobystrym chodząc Erydanie,
Który po świetnym niebie się rozlewa

I Raj oblewa.

O! jak szczęśliwy, że tam nad brzegami
Ze swojemi się poznał rycerzami,
Którzy więc przy nim za ojczyste ściany

Ponieśli rany!

Patrzy tam na nich u źrzódła czystego,
A oni także - widząc Jeremiego -
Z wielkiej radości śpiewają w kole

Okrywszy pole,

Pole rozkoszne, które zielonością
I rozlicznych ziół woniejąc wdzięcznością
Wszystek przechodzi z swemi tulipany

Świat nieprzejrzany.

Ani Herkules, ani sam Mars krwawy
I Piritous z Tezeusem żwawy -
Nigdy tam nie był z bohatyry swemi,

Gdzie jest Jeremi.

Niechże już na czas tam przebywa każdy
Tam, kędy znają swoje słońce gwiazdy,
Z szczęśnemi duchy przy cnym Erydanie

Niechaj zostanie!

Przyjdzie i ten czas, gdy też Księżno, Ciebie
Szczęśliwość w świętym cieszyć będzie niebie,
W którym powitasz z weselem zacnego

Małżonka swego.

A teraz prosim, lub przed Twoje oczy
Prosty Autor proste wiersze toczy,
Abyś je przecię i z jego prostotą

Wzięła z ochotą.