Według różnych źródeł Jeremi utrzymywał jedną z najliczniejszych prywatnych armii w Rzeczpospolitej. Liczyła ona od 4000 do 6000 wojska. Wiadomo, że na swej pierwszej wojnie (1632) posiadał wojska liczące około 4500 osób. Zapewne takimi siłami operował w swych walkach przeciw Tatarom. Wiemy również, że w swej wyprawie na tereny Chanatu Krymskiego, nad której celem tak głowią się historycy, operował 21.000. armią, będącą istnym pospolitym ruszeniem chłopów z jego ziem i jego prywatnych wojsk zaciężnych.

W chwili wybuchu powstania Chmielnickiego posiadał najprawdopodobniej 5 do 6 tysięcy wojska i niedorzecznym wydaje się tu stwierdzenie Pawła Jasienicy, że były to siły skromniutkie (hetmani dysponowali 5-cioma tysiącami), aczkolwiek na pewno nie były to siły proporcjonalne do sił wroga ( w szczytowym momencie 200.000). Tymi siłami osłaniał swój odwrót z Zadnieprza. Pod Starokonstantynowem do jego pułków dołączyły 2 pułki piechoty Dominika Zasławskiego.
W latach 1648-1651 wojska Jeremiego kurczyły się proporcjonalnie do jego możliwości finansowych, cześć jego sił, pod wodzą Dymitra Jerzego Wiśniowieckiego, walczyła w 1651 wraz z hetmanem Kalinowskim. Pod Beresteczkiem jego wojska liczyły już tylko kilka chorągwi (w tym dwie husarskie, tatarską i wołoską). Przejęcie tych sił na panstwowy żołd zaproponował mu Jan Kazimierz, lecz Jeremi odmówił (spowodowało to deszcz przypuszczeń, nawet o jego kolaboracji z Chmielnickim, ale zapewne uczynił to z powodów czysto ambicjonalnych).

Co do umiejętności wojskowych Jeremiego to trzeba przyznać, że stały na bardzo wysokim poziomie. Zapewne było to skutkiem odbytej przez Jareme edukacji w Niderlandach oraz waleczności, którą jako potomek Dymitra Korybuta miał we krwi.
Był dowódcą wszechstronnym, dowodził niemal wszystkimi możliwymi typami wojsk: husarią (wspaniała szarża trzeciego dnia bitwy beresteckiej i pod Ochmatowem), dragonią (Zbaraż), piechotą (Suła). Doskonale radził sobie także w walce podjazdowej i partyzanckiej (wojna smoleńska i rok 1648). Potrafił też jak mało kto bronić twierdz, co udowodnił pod Starokonstantynowem, Zamościem i Zbarażem. Niestety nie udało mu się za to zdobyć żadnej twierdzy szturmem, choć Starokonstantynów zajęto głównie dzięki temu, że kozacy spłoszyli się słysząc jego imię i uciekli nocą.
Do jego szczytowych osiągnięć można zaliczyć bitwy pod Sułą, Surą, Ochmatowem, Starokonstantynowem, Zbarażem i Beresteczkiem.
Z wojennej szkoły powstania Chmielnickiego wyszedł szereg wybitnych, jeżeli nie najwybitniejszych, wodzów Rzeczpospolitej. Moża tu wymienić między innymi Stefana Czarnieckiego (Hetman Wielki Koronny i Wojewoda Kijowski), Jan Sobieski (Hetman Wielki Koronny i od 1673 Król Polski), Dymitr Jerzy Wiśniowiecki (Hetman Wielki Koronny i Wojewoda Bełski) oraz Wincenty Gosiewski (Hetman Wielki i Kanclerz Litewski).

PP. słudzy wołyńscy, którzy tu exprimunt [są wyrażeni], przy tychże dożywotnich jurgieltach zachowani być mają. Ci już od ustawicznego postanowienia są wolni, oprócz gdy osobą swoją syn mój do usługi Rzptej stawać by miał, każdy wg jurgieltu poczet stawić powinien. In publicis jednak, na sejmach, sejmikach, gdzie będzie ordynacja syna mego, stawać powinni będą, jako też i na zjazdach publicznych na rezydencję przy boku syna mego, kiedykolwiek tego exiget ratio [będzie wymagała sprawa], obligantur [są zobowiązani] i do wszelkiej usługi, której honor jego wyciągać będzie.